Wywiad: Epilog

Wszystko, czego potrzebujesz,

jest po drugiej stronie strachu.

~ Jack Canfield

Krzyk, płacz, wrzaski.          

Ktoś ostrożnie przycupnął w kącie niewielkiego pomieszczenia. Nie próbował uciekać czy bronić się. Człowiek nie zawsze mógł wygrać z czymś, co we wszystkim było silniejsze; czasami zostało tylko siedzieć i modlić się o szybki, bezbolesny koniec. Drzwi otworzyły się gwałtownie. Na zewnątrz panowała zima. Śnieg padał gęsto, sprawiając, że krajobraz zamienił się w gigantyczną lodową pustynię. Zimno wtargnęło do środka, podobnie jak kilkanaście płatków bielutkiego śniegu. Sędziwy staruszek szczelniej opatulił się płaszczem, ale jego dreszcze bardziej wynikały ze strachu niż z przemarznięcia.

Miała na sobie czarne spodenki, koszulkę na ramiączka, długie do ud, skórzane buty. Jedynie szalik owinęła wokół głowy, ust i szyi, tak, by nie było widać jej twarzy. Mężczyzna hardo spojrzał w jej kierunku, ale w jego mętnych oczach czaiło się niedowierzanie.

— Ty się nie trzęsiesz — wydukał, gdy podeszła do niego z umazaną krwią kataną.

— Ja nie żyję.

Machnęła ręką. Posoka chlapnęła na ekran kamery, ta zaś błyskawicznie przestała działać. Danzou jednym kliknięciem pilota wyłączył ekran multimedialny i przeniósł wzrok na swoich ludzi. Co prawda przyprowadził ich siłą, a ich praca skupiać się miała na ochronie, walce oraz przetrwaniu, jednak wiedział, iż nie będą w stanie wymknąć mu się spod kontroli. Minister obrony Japonii wygrywał każdą walkę.

Ale przegrywał wojnę.

Kaori. Mayako. Hoshi. Kiba. Naruto. Itachi. Madara. Sasuke. Kakashi. Hidan. Yakiimo.

Wszystko kontra jeden, niesamowicie przebiegły człowiek. Wszystko albo nic. Nie istniał rozejm, remis czy jakiś układ.

Yahiko.

— Sugestie? — Popatrzył na kapitana.

— Trzeba ewakuować ludzi z tamtego obszaru — mruknął, maniakalnie gapiąc się na swoje dłonie.

— I?

— I wszcząć najgorszą wojnę, na którą może zgodzić się ludzkość — szepnęła Kaori. Ciałem kobiety wstrząsnął niekontrolowany dreszcz.

Jej ciało we krwi. Jej oczy szeroko otwarte. Jej niebijące serce. Jej zatrzymany oddech. Jej ofiara.

Dług oddziału.

Długi trzeba spłacać.

— Otóż to. Wojnę tę wygramy, nim Bogowie zdążą się przygotować — zaśmiał się pod nosem.

— Tak jest.

Bogowie już są gotowi. Zawsze byli.

— To wrogowie. Bezwzględni…

Przyszli po jej ciało.

— … niewrażliwi...

Nikt nie płakał.

— … prymitywni...

Powiedział, że nadejdzie czas,

— … nie powinni istnieć.

kiedy powrócą.

A wtedy

ludzkość przypomni sobie,

że stworzyła bogów,

by być im posłuszna.

— Nadeszła wojna, a wraz z nią wy.

Granica między tym, co rzeczywiste, a tym co nierealne.

Granica słaba, niepewna, sztuczna.

Granica oddzielająca siłę od nieudolności.

Nieudolność zwana Legionem. Siła zwana Bogami.

Yakiimo: Cześć, moi kochani. W ten oto sposób Wywiad zakończył swoją działalność i czuję przez to dziwną pustkę; wiem, że już zawsze to chaotyczne opowiadanie będzie miało swoje miejsce w moim serduszku. Jest mi smutno, ale z drugiej strony cieszę się, że dobrnęłam do końca, tak, jak sobie to zaplanowałam. Nim opowiem wam co nieco o całej koncepcji stworzenia tej partówki oraz o bohaterach, zapowiem, że — co możecie zobaczyć na marginesie — planuję trzy uzupełniające jednopartówki. Pierwsza skupi się na postaci Kiby, druga na Naruto, a trzecia na stworzonym przeze mnie paringu Kaori i Itachi. Także, Mayako, nadal będziesz mi cholernie potrzebna!

Chciałabym serdecznie podziękować mojej kochanej wojskowej, że mimo praktyk, licencjatu i —  jak czasami powtarza — całego tego syfu związanego z dorosłym życiem, znalazła czas, by przysiąść, przeczytać, poprawić. Jej komentarze podbudowywały mnie i rozśmieszały. Kaori, za to, że namówiła mnie do opublikowania prologu i potrząsnęłą mną, gdy bałam się, że coś takiego może się zwyczajnie nie przyjąć. No i Hoshi, która poświęciła pół dnia, żeby zrobić rysunek przedstawiający dziewczyny. <3

To teraz lecimy z resztą!

Wywiad narodził się w mojej głowie dużo wcześniej, niż został opublikowany. Nie chodziło o to, że chcę go mieć dopracowanego na sto procent, bo tak, jak mówiłam, początkowy pomysł nieco różni się od tego, który zrealizowałam. Po prostu bałam się, reakcji dziewczyn. Wahałam się; może by im się nie podobało, może uznałyby, że próbuję im się jakoś przypodobać. W każdym bądź razie wykonałam duży krok na przód i rozpoczęłam swoją przygodę z Wywiadem. :) Który okazał być się tylko wstępem, ale to wyjaśnię wam na końcu.

Co mogę powiedzieć o bohaterach? Kaori to typowa twarda kobieta sukcesu, która zdławiła w sobie ludzkie odruchy, całkowicie poświęcając się pracy i narzuconym sobie obowiązkom. Gdzieś po drodze zapomniała, jak to jest uśmiechać się czy cieszyć z dobrze wykonanego zadania; liczyło się tylko powodzenie misji. Jednak w miarę, jak zagłębiała się w relacje z dziewczynami, odkrywała w sobie duże pokłady wrażliwości oraz zaciętości. Chciała złapać terrorystę, ale nie kosztem swoich kompanów. Ich dobro liczyło się dla niej najbardziej. Została perfidnie oszukana. Uznała, że oddział to jej porażka.

Hoshi była cichą, ale niezwykle inteligentną dziewczyną. Zawsze czuła się lekko wyobcowana, bo nawet w czasie akcji siedziała za biurkiem, jednak na tyle, na ile mogła, wspierała wszystkich, podrzucając im cenne wskazówki, wyciągając słuszne wnioski. Odkryła ludzi, którzy rozumieją ją i, których ona dobrze rozumie. W każdym z nich widziała coś, co warto polubić, więc szybko związała się z oddziałem. Chociaż nie zawsze wyglądała na zaangażowaną, starała się nie zostać w tyle.

Mayako to żołnierz. Była lojalna, świadoma swoich obowiązków i umiejętności. Służyła pomocą, zawsze i wszędzie, czasami poświęcając się, czasami mocno kimś potrząsając. Jednak gdzieś tam po drodze trochę się pogubiła. Zainteresował ją Kiba, zwłaszcza po tym, jak zaczynała zauważać skomplikowaną relację chłopaka z przybraną siostrą. Zostawiła za sobą Kakashiego, a nawet wyrzuty sumienia, i poddała się uczuciom. Mimo to, nigdy nie opuściła gardy, murem stała za każdym z członków Wywiadu.

Yakiimo. Szczerze, nie wiem, co powiedzieć. Była iskrą, pewną dozą inności wśród tylu ludzi obytych w prawie czy służeniu na rzecz ojczyzny. Z pozoru szalona kryminalistka, okazywała się być niesamowicie zagmatwaną dziewczyną, której przeszłość dręczyła ją niemal każdego dnia. Obsesyjnie chroniła Kibę, odgradzając go od prawdziwego życia, ponieważ sama widziała zdecydowanie zbyt wiele, i to od najmłodszych lat. Stąd ta nadopiekuńczość. W pewien sposób związała się z Wywiadem, ale od początku czuła się lekko wyobcowana; uważała, że otaczają ją sami wrogowie, więc była przygotowana na ucieczkę. Skończyła, jak skończyła. Przegrała swoją walkę, zostawiła Kibę i dopiero co odszukanego Yahiko, ale kurde, to Yakiimo, ona była przygotowana na śmierć. Tak, jak powiedział Kiba: Yakiimo wyglądała, jakby nie mogła się już bać. (Czy jakoś tak, cytowałam z pamięci xD).

Jeszcze chwilka dla tych, których zabiłam. xD Kakashi, niewiele czasu poświęciłam tej postaci, ale, jeśli tego nie było widać, to Hatake też przeszedł metamorfozę. Kochał Mayako, jednak na pierwszym miejscu stawiał swoją pracę naczelnego, dlatego więź między nimi zaczynała się psuć; Okanao była tylko do niego przyzwyczajona, czego żadne nie zauważało. Pod wpływem silnych emocji Kakashi zamienia się w zdecydowanego i niebezpiecznego człowieka. Prawdopodobnie, gdybym rozwinęła wątek jego walki z Kibą, wygrałby ją. Natomiast Hidan, cóż, do końca miał wyrzuty sumienia związane z osobą Yakiimo. Czuł do niej coś więcej, niż miłość, a jednocześnie nie zawahałby się strzelić do niej z gnata. Chciał się nią opiekować, przywrócić czas sprzed całego tego syfu,w który niefortunnie ją wpakował. Był gotów na wszelkie poświęcenia. Nawet jeżeli musiałby wreszcie się od niej odsunąć, zrobiłby to, ponieważ nadal ją kochał. To skomplikowany facet; z pozoru brutalny i szalony, a głęboko w środku sentymentalny i trochę zagubiony w relacji z Yakiimo.

W każdym razie, chętnie poczytam, co wy sądzicie o bohaterach. Jeśli macie jakieś konkretne uwagi albo zażalenia, to walcie śmiało.

Epilog naskrobałam niedawno. Miał być inny, ale zupełnie go zmieniłam. Pierwsza wersja była za nudna, dramatyczna i pełna niedopowiedzeń. Jak widzicie, wojna zbliża się wielkimi krokami, a rządy ministra mają się coraz lepiej. W dodatku oddział stał się Legionem — granicą między ministrem a Bogami. Jest źle, nawet cholernie źle. Co wy o tym sądzicie? Co z oddziałem i zmarłymi?

Mowa wyszła dłuższa, niż sam epilog, więc nie pozostaje mi nic więcej, jak zwyczajnie stąd spadać. xD Jeśli chodzi o Teorię to zamykam ją, poprawiam rozdziały (akapity, błędy) i ruszam z nią ponownie. W międzyczasie jednopartówki!

A no tak, zapomniałam! Wywiad doczeka się kontynuacji (Legion: Bogowie, zakładka planowane) w formie osobnego bloga, ale dajcie mi czas na dopracowanie pomysłu, ogarnięcie siebie i oczywiście trzech jednopartowek. Chcę, żeby Legion był jeszcze bardziej wypełniony akcją, rozterkami bohaterów, ciągłą grozą, że coś się stanie. Wyjaśnię wam tajemnice krążące wokół Yakiimo i Yahiko. Zaserwuję kilka scen miłosnych i tych z serii mordobicie. Wywiad był tylko wstępem, takim małym przedsionkiem, który miał wprowadzić was do tego, co siedzi mi w głowie, co planuję zrealizować. Także, szykuj się na szablon, Maya. <3

Bez odbioru,

Yakiimo.